تشخیص هویت در هوش مصنوعی به کمک سیستم های بیومتریک

هوش مصنوعی به سيستم هايی اطلاق می شود كه می توانند رفتارهايی (واكنش هايی) مشابه رفتارهای هوشمند انسانی(از جمله درك شرايط پيچيده، شبيه سازی فرايندهای تفكری و شيوه های استدلالی انسان و پاسخ موفق به آن، يادگيری و توانايی كسب دانش و استدلال برای حل مسايل) داشته باشند.

هوش مصنوعی رشته علمی ـ فنی جدیدی است که تأثير غير قابل انكاری بر اکثر فناوری ها داشته است. ایده اصلی هوش مصنوعی از فلاسفه کلاسيک نشئت می گيرد. از نيمه دوم قرن بيستم تاکنون دانشمندان بسياری در این زمينه فعاليت کرده اند و همچنان کارهای بسياری برای انجام باقی مانده است. هوش مصنوعی ، شاخه ای از علوم رایانه محسوب می شود و از سه مقوله علمی با عناوین شبكه های عصبی، سيستم های استدلال فازی و الگوریتم ترکيب یافته است.

هدف هوش مصنوعی، نزدیک سازی رفتار و پاسخ یک سامانه رایانه ای به الگوهایی است که انسان براساس آنها رفتار می کند. مهم ترین اهداف متخصصان هوش مصنوعی، توليد ماشين هایی است که دارای احساسات بوده، توانایی تعميم و کاربست تجربيات گذشته در شرایط مشابه جدید را داشته و قادر به گسترش دامنه دانش و تجربيات خود باشند. امروزه هوش مصنوعی در حوزه های مختلفی مورد استفاده قرار می گيرد.

این حوزه ها عبارتند از: پزشكی، علوم هوافضا، اکتشافات، تسليحات نظامی، پيش بينی وضع هوا، نقشه برداری و شناسایی عوارض، تشخيص صدا، تشخيص گفتار، تشخيص دست خط، بازی ها و نرم افزارهای رایانه ای. هوش مصنوعی ، شاخه های متنوعی دارد، از جمله شبكه های عصبی مصنوعی، پردازش تصویر و بينایی ماشين، الگوریتم های تكاملی، سيستم های خبره، یادگيری ماشين، داده کاوی، پردازش زبان طبيعی، بازشناسی گفتار و بسياری از حوزه های دیگر.

سامانه بيومتريک اساسا يک سامانه تشخيص الگو است که با به دست آوردن داده های بيومتريک از يک فرد عمل می کند. اين سامانه يک مجموعه ويژگی از داده های به دست آمده استخراج کرده و اين مجموعه ويژگی را در برابر مجموعه الگوها در پايگاه داده مقايسه می کند. عوامل انسانی تا حد زيادی موفقيت سامانه شناسايی بيومتريک را تحميل می کند. سهولت و راحتی در تعامل با سامانه بيومتريک در پذيرش آن دخالت دارد.