اکسیژن درمانی

با اکسیژن باید به عنوان یک دارو برخورد شود دارای عوارض جانبی خطرناکی مثل آتلکتازی یا مسمومیت با اکسیژن است. همانند هر دارویی باید مقدار مصرف یا غلظت اکسیژن به صورت پیوسته بررسی شود.

وب سایت دانشفا در این تحقیق،  به موضوع  اکسیژن درمانی میپردازد:

اکثر سلول های بدن انرژی مورد نیاز خود را از واکنش های شیمیایی با شرکت اکسیژن، و حذف دی اکسید کربن کسب می کنند تبادل گازهای تنفسی بین هوای محیطی و خون می شود. فرایند اکسیژن رسانی شامل سه مرحله تهویه، پرفوزیون و انتشار است. وجود اکسیژن برای حفظ ادامه زندگی، لازم است. دستگاه های قلبی تنفسی، مسئولیت تامین نیازهای بدن به اکسیژن را بر عهده دارند. مکانسیم تهویه، پرفوزیون و نقل و انتقال گازهای تنفسی سبب تامین اکسیژن خون می شوند تنظیم کننده های عصبی و شیمیایی در پاسخ به تغییر نیاز بافت ها به اکسیژن، تعداد و عمق تنفس را کنترل می کنند.

اکسیژن، به عنوان یک دارو میزان مصرف معین، طریقه مصرف مشخص و عوارض مخصوص به خود را دارا است. در اکسیژن درمانی، گاز را با فشار بیش از آنچه در اتمسفر محیطی وجود دارد به بیمار می دهند. با تجویز اکسیژن و درمان هیپوکسی، می توان از هیپوکسی بافتی جلوگیری کرد. در صورت بروز نشانه ها (کاهش فشار اکسیژن در خون سرخرگی) شامل تغییرات وضعیت ذهنی و اختلال قضاوت تا اغماء، تنگی نفس، افزایش فشار خون، تغییر ضربان قلب، کبودی، تعرق شدید و سردی اندام ها از اکسیژن درمانی استفاده می شود.

اکسیژن، نوعی دارو است هدف از استفاده آن رساندن pao2 به 60-80 میلی متر جیوه است در موقع تجویز بیمار را از نظر نیاز بررسی می کنیم بیماری نیاز به اکسیژن تراپی دارد که دچار اورژانس های تنفسی یا قلبی باشد یا افزایش عمل متابولیسم داشته باشد که افزایش متابولیسم در زمان وارد شدن تروما زخم ها و یا تب بالا دیده می شود.

علائم کمبود اکسیژن شامل: اختلالات ذهنی و اختلال سطح هوشیاری-رنگ غیر طبیعی پوست و مخاط – تعریق – تاکی کاردی و تاکی پنه – تغییر در فشار خون. در اکسیژن تراپی، گاز را با فشار بیش از آنچه در اتمسفر محیطی وجود دارد به بیمار می دهند. با تجویز اکسیژن و درمان هیپوکسمی، می توان از هیپوکسی بافتی جلوگیری کرد. اکسیژن، جایگزینی برای درمان نیست و فقط در مواقع لازم باید استفاده شود. همان شش قانونی که در مورد تجویز دارو باید رعایت گردند، در خصوص تجویز اکسیژن هم باید مراعات شوند.