آرایه های ادبی

ادبيات به علوم ادبی و يا آثار ادبي يك جامعه اطلاق می شود. در فرهنگ ها، ادب به معنی دانش، معرفت، روش پسنديده، خوی خوش، آزرم و در تركيبات اصطلاحی چون علم ادب به معنی علومی كه انسان با داشتن قواعد آن ها می تواند درست شعر بگويد و خوب چيز بنويسد آمده است.

وبسایت دانشفا ، در این پاورپوینت، به توضیح و تشریح آرایه های ادبی پرداخته شده است.

هر اثر هنری دارای متنی است كه نويسنده با استفاده از آرايش های رومتنی و زيرساختی به زيباسازی آن اثر همت مي گمارد كه در علوم بلاغی از آن با عنوان آرايه های بديعی ياد مي شود. استفاده از اين نگارگری ها بُعد هنری اثر را تقويت نموده و تأثيرگذاری، ايجاد ارتباط مناسب با خواننده و لذت متن را كه در كشف معناهای پنهان و شناخت شگردهای سازه های خودآگاه يا ناخودآگاه متن نهفته است افزايش می دهد.

آرایه های ادبی نه تنها در انواع و سبك های ادبی نقش ها و كاركردهای متنوعی را به عهده می گيرند، بلكه در نظام های فكری و مكتبی و در زمان و مكان و اجتماعات متفاوت و متأثر از نويسنده و نوع توجه به مخاطب انواع و گونه های متفاوتی را نيز در برمی گيرند: انسان به وسيله نحو و كاركردهای خاص زبان ادبی، در جهان شباهت ها(تشبيه) و اشارت ها (استعاره) و نمادهايی پديد می آورد كه خاص فرهنگ و انديشه اوست و حتماً و بايد با شباهت ها، استعاره ها و نمادهای زبان موجودات سياره های ديگر كيهان فرق داشته باشد چرا كه لاجرم خود انسان با آنها فرق دارد.

در يك تقسيم بندی كلی آثار ادبی به سه دسته شعر، نظم و نثر تقسيم می شوند: آرايه های ادبی به كار رفته در شعر و نثر معمولاً موجزتر، هنری تر و ظريف ترند و در ميان اين دو نيز شعر بر نثر ادبی پيشی می گيرد؛ اما استفاده از اين آرايه ها در داستان های منظوم (شاهنامه، ليلی و مجنون، خسرو شيرين و…) و داستان های منثور(اميرارسلان نامدار، سمك عيار، هزار و يك شب، سندبادنامه، قصه حسين كرد شبستری و…) و رمان های از آغاز تا امروز شكلی هرچند موازی اما متفاوت به خود می گيرند كه كمتر مورد توجه قرار گرفته است.